Veel dialecten groeien indien gevolg aangaande nivellering en aanpassing met een Nederlandse standaardtaal meer en meer tot mekaar en het Standaardnederlands, bijvoorbeeld het in de media gebruikt wordt, toe, ook in België als in Holland. Tevens doordat de dialecten zich vanouds in dit traditionele ambacht en een landbouw profileerden, verliezen ze in een moderne tijd hun kenmerken in idioom en klank. Een basis van dit dialect was de lokale gemeenschap.

Behalve de dialecten welke regionaal gebonden bestaan, en al vervolgens niet bij druk staan, zijn daar een zogenaamde sociolecten die bepaald geraken via de sociale laag of band waartoe men behoort of gerekend wil geraken. Deze sociolecten bestaan af en toe juist in opkomst:

1600 in de Leidse universiteitsbibliotheek). De oudste, in dit origineel overgeleverde niet-literaire tekst in dit Middelnederlands is de statuten over de leprozerie betreffende Gent dat met 1235 dateert.

Ons andere benadering zoekt een oorsprong met een nationale talen in allerlei sociaaleconomische en culturele factoren. In het gebied met een West-Germaanse dialecten kwamen in de middeleeuwen verscheidene standaardtalen tot ontwikkeling, daar waar het wegens een verstedelijking en staatsvorming nuttig was over ons hoger gebied een algmeen voorkomende taal voor de handel en het bestuur te kunnen benutten.[13] Typisch bestaan dit dichtbevolkte en welvarende streken daar waar zich dit verschijnsel het sterkst voordoet.[13] De vele en rijke steden over de westelijke Nederlanden, in het begin welke in Vlaanderen, daarna in Brabant en uiteindelijk in Holland brachten zo in de late middeleeuwen en de vroegmoderne tijd ons persoonlijk gezamenlijke taalstandaard voort, die we nu kennen als "Nederlands".

Het kan zijn ook niet weleens overduidelijk of een dialecten ervan nauwer met elkaar verwant waren dan met verschillende Germaanse groepen.[2]

Het Frankisch ontwikkelde zich vanaf de vroege middeleeuwen in het huidige Nederlandstalige gebied tot het Oudnederlands. Dit Oudnederlands, het wil zeggen dit Nederlands bijvoorbeeld het met de 6de tot het midden aangaande de 12e eeuw werden gesproken, was een voorloper met dit Middelnederlands. Een spelling met dit Middelnederlands volgde de spreektaal, die per regio krachtig kon afwijkingen. Dit was aanvankelijk niet zo cruciaal toen er nog gering in een volkstaal op schrift werd gesteld en de meeste personen, behalve een hogere geestelijke stand, tevens analfabeet waren en er dus niet heel wat gelezen werden. Tijdens een hele middeleeuwen werden alle serieuze geschriften en officiële documenten in dit Latijn geschreven hetgeen een lingua franca betreffende de Europese elite was. In de 16e eeuw, toen een geletterdheid bij de 'normale' populatie duurzaam steeg en daardoor ook dit Nederlands alsmaar belangrijker werd indien schrijftaal, werden verschillende pogingen ondernomen ons eenduidige spelling te verwezenlijken.

Een taalgrens tussen het Nederlands en het Duits is langzaam tot stand gekomen en de precieze locatie ervan is grotendeels de uitkomst betreffende politieke factoren. Ondanks de stamverschillen en opeenvolgende klankverschuivingen was daar een zogenaamd dialectcontinuüm bestaan: van dit gebied van het huidige Noord-Frankrijk tot in Oost-Duitsland liepen een West-Germaanse dialecten in elkaar over, wat hetgeen ze in zekere zin nog aldoor verrichten. Enig grens die men in het historische voortdurendüm zou willen trekken tussen een Nederlands en een Duits is iedere keer willekeurig.[25] Voorheen alsnog vervolgens in een Nederlanden begon er ons persoonlijk standaardtaal te ontstaan in read more dit midden van dit huidige Duitsland. Dit was ons over ons heel wat hoger gebied gespreide geleidelijke ontwikkeling waarvan sommige onderzoekers een kern leggen in de Hoogfrankische dialecten aan de Rijn,[26] anderen het centrum opmaken in de Middelsaksische bestuurstaal aangaande dit Keurvorstendom Saksen welke een genoeg status kreeg via een Bijbelvertaling aangaande Maarten Luther.[11] Het zo ontstane "Hoogduits" werd alang in de loop betreffende een zestiende eeuw door grote gebieden buiten het oorsprongsgebied indien standaard aanvaard voor toepassing in het bestuur, een religie, de wetenschap en de handel; rivaliserende opkomende standaardtalen verloren daarmee een competitie.[11] Dit in het begin gebeurde dat in dit zuiden, in streken daar waar Zwabische en Beierse dialecten gesproken geraken en zich ons gemeenschappelijk Opperduits aan het ontwerpen was, en uiteindelijk ook in het noorden daar waar een Nedersaksische Hanzetaal zodra schrijftaal verdrongen werden.

De scheiding tussen de continentale en de kustvarianten van dit West-Germaans liep vóór de 5e eeuw dwars via hetgeen nu Nederland en Noordwest-Duitsland opgewonden. De kusttaal (in een wetenschappelijke literatuur vanouds Ingveoons genoemd) verspreidde zich aan een hand betreffende Ingveoonse klankverschuivingen in afnemende mate in zuidoostelijke richting.

[8] Een invloed aangaande welke standaard was desalniettemin dermate gering dat de dialecten grotendeels een normale spreektaal zullen blijven.[31] In de grote steden zouden aanzienlijke Franstalige sociale elites zich handhaven ofwel expanderen. In de met België grenzende Nederlandse stad Maastricht werd via de plaatselijke elite ontstaan twintigste eeuw nog het Frans gebezigd. In een hoofdstad Brussel wordt dit Nederlands na een massale verfransing tijdens de twintigste eeuw nog maar via een korte minderheid gesproken.

Deze geraken creoolse talen genoemd. De Nederlandse creoolse talen zijn zo goed als allen uitgestorven doch het Afrikaans wordt soms echter verder wanneer een (half)creool gezien. Is dit geval vervolgens zou dit

Zie bijgaande kaart voor de locatie aangaande de aan het doorgaans zodra vormen betreffende Nederlands beschouwde dialecten.

In bijzinnen wordt een V2-regel niet gebruikt en treedt er (net wanneer in het Duits) inversie op in bijzinnen; de volgorde wordt dan pure SOV (Ik zag dat hij de deur dichtdeed). Een volgorde is uiteraard:

In de loop over een twintigste eeuw gleed dit dialect snel af in aanzien. Door een druk met scholing, mobiliteit en de media is - bijvoorbeeld overal - de rol van het dialect wanneer omgangstaal veel niet zo cruciaal geworden.

Toen een Nederlanders in 1634 Curaçao op de Spanjaarden veroverden, bestond er nauwelijks uitgebreid onderwijssysteem op een ABC-eilanden. De West-Indische Compagnie zag dit desalniettemin ingeval haar plicht teneinde echt onderwijs te verzorgen en stuurde zeker een Nederlandse schoolmeester tot Curaçao. Deze docent verzorgde lessen in dit lezen, schrijven, rekenen en het Nederlands. Terwijl op een plantages en de zoutmijnen dit Papiaments verrees wanneer een echte taal, verzette ons klein deel aangaande een bewoners (voornamelijk Nederlandse protestante kolonisten) zich anti het gebruik met deze ongewenste (voor hun onverstaanbare) taal.